Porcelana nie bez kozery nazywana była białym złotem. Tracono dla niej głowę na równi z tym szlachetnym kruszcem. Porcelana budziła pożądanie wśród wszystkich, których było na nią stać. Była przyczyną upadku fortun, ale i bogacenia się osób, które ją posiadały. Jednak porcelana na początku miała być śnieżnobiała, przejrzysta i dźwięczna.
Z czasem nasycono się białym kolorem porcelany i wytwórcy zaczęli eksperymentować i stworzyli czarną porcelanę. Dziś niemal każda fabryka mająca w swojej ofercie czarną porcelanę posiada własną recepturę i tajemnice jej wytwarzania. Zazwyczaj czarna porcelana czarną jest tylko z nazwy, gdyż jej kolor zbliżony jest odcieniem od głębokiego brązu po intensywną szarość.
Są dwie podstawowe metody uzyskania czarnej porcelany. Pierwszą z nich jest barwienie szkliwa. W tej metodzie należy dodać do glazury w odpowiednich proporcjach tlenków: kobaltu, chromu, miedzi, żelaza czy manganu. W efekcie powstaje zabarwione szkliwo. W trakcie wypalania tlenek kobaltu daje odcień niebieski, tlenek miedzi – zielony, zaś tlenek żelaza – czerwony. Zatem kolor czarny uzyskuje się dodając mieszaninę różnych tlenków. Barwiąc ceramikę w ten sposób trudno uzyskać pożądany i powtarzalny kolor.
Drugą metodą uzyskania czarnej ceramiki jest barwienie masy porcelanowej. W efekcie zabarwione jest całe naczynie. W tym przypadku kolor również otrzymuje się za pomocą różnorodnej kombinacji i proporcji tlenków. Ta metoda produkcji jest o wiele kosztowniejsza, ponieważ cała substancja jest barwiona, jednak o wiele łatwiej jest uzyskać jednolity i powtarzalny odcień porcelany. Z takiego surowca wykonuje się najczęściej elementy, które z wierzchu są matowe i chropowate, zaś glazurowane jedynie w środku, na przykład wazony, kubki, dzbanki. Dzięki temu naczynia te z powodzeniem mogą być wykorzystywane do przechowywania potraw i napojów oraz służyć jako wazony na kwiaty.
